Τα ιατρεία πόνου τα οποία είναι μια νέα φυσική οντότητα ως ιατρεία στην χώρα μας και λειτουργούν ως επί το πλείστον στα νοσοκομεία έχουν περίπου 20 χρόνια που εμφανίστηκαν γεγονός το οποίο τα καθιστά αρκετά νέα, θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι βρίσκονται στην νηπιακή τους ηλικία σε σύγκριση με άλλα ιατρεία (παθολογικό, χειρουργικό, νευρολογικό κ.α).
Στο ιατρείο πόνου θα συναντήσει ο ασθενής ένα ιατρό αναισθησιολόγο, μιας εκ των πληρέστερων σε γνώσεις ιατρικών ειδικοτήτων. Ο αναισθησιολόγος, πέραν από τις γνώσεις του για τις περιεγχειρητικές ανάγκες του ασθενούς, την τελευταία 20ετία εξειδικεύεται και στον τομέα του πόνου ή αλλιώς της Αλγολογίας. Ο πόνος είναι κάτι το οποίο όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή ανεξαιρέτως ηλικίας, φύλου ή φυλής στην ζωή μας. Ο επίσημος ορισμός του από την IASP (διεθνή ομοσπονδία για την μελέτη του πόνου) είναι ο εξής “μία δυσάρεστη αισθητική και συναισθηματική εμπειρία συσχετισμένη με κάτι που είναι η μοιάζει με πραγματική καταστροφή ιστού”. Ο πόνος είναι μια δυσάρεστη εμπειρία η οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται πολυπαραγοντικά δηλαδή εκτός από τους ιατρούς (αναισθησιολόγους, παθολόγους, χειρουργούς, ψυχιάτρους, νευρολόγος) ο ασθενής συχνά πρέπει να δέχεται βοήθεια και από άλλους επαγγελματίες υγείας όπως είναι ο φυσικοθεραπευτής, ο ψυχολόγος, ο διατροφολόγος κ.α.
Στο ιατρείο πόνου ο αναισθησιολόγος ασχολείται με περιστατικά οξέως και χρόνιου πόνου καθώς επίσης και με καρκινοπαθείς ασθενείς. Τα συνηθέστερα περιστατικά τα οποία προσέρχονται στα ιατρεία μας είναι οσφυαλγία με η δίχως συνδρομή από το ισχιακό νεύρο, αυχεναλγία, κεφαλαλγία (ημικρανία, τάσεως, αθροιστική (θα γίνει άρθρο για τις κεφαλαλγίες και την διάκριση τους μετέπειτα)) τενοντίτιδα, επικονδυλίτιδα. Στους καρκινοπαθείς ασθενείς ο αναισθησιολόγος – ιατρός πόνου αναλαμβάνει κυρίως με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή (διαδερμικά έμπλαστρα, χάπια από το στόμα, ενδοφλέβια χορήγηση κ.α.) να μειώσει όσο γίνεται περισσότερο τον πόνο του ασθενούς και να κάνει πιο ανώδυνη την δυσάρεστη εμπειρία για τον ίδιο και το περιβάλλον του.
Κάτι τελευταίο θα αναφέρω και θα κλείσω το παρόν άρθρο. Ο διαχωρισμός σε οξύ και χρόνιο πόνο που έκανα πιο πάνω είναι ιδιαίτερης σημασίας για έναν πολύ ουσιαστικό λόγο για τον ασθενή. Οξύς θεωρείται ο πόνος όταν χρονικά είναι κάτω των 3 μηνών από την πρώτη εμφάνιση. Όταν έναν τραυματισμό – πόνο τον αντιμετωπίσουμε μέσα σε αυτή την οξεία φάση των 3 μηνών έχουμε πολύ μεγάλες πιθανότητες να θεραπεύσουμε εντελώς τον ασθενή. Εάν περάσουμε στην χρόνια φάση των 4 και πλέον μηνών τότε συνήθως θα αντιμετωπίζονται μόνο τα συμπτώματα αφήνοντας ένα “κουσούρι” το οποίο θα προκαλεί τακτικά ενοχλήσεις. Επειδή είμαι υπέρμαχος της πρόληψης και του κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν σας προτρέπω το “έλα βρε αδερφέ, δεν βαριέσαι” να το αποβάλετε από την ζωή σας, ιδίως στον τομέα της υγείας σας.
Υγιαίνετε
